در نوامبر سال 2014، این تیم ویدیویی مبنی بر طرحی نمادین از ایده شان از یک تکنولوژیِ پوشیدنی که آن را با نام دستبند Cicret می خوانند در یو تیوب منتشر کردند. ایده ساخت این دستبند این بود که کاربر بتواند از پوست بدنش به عنوانِ صفحه لمسی استفاده نموده و به ارسال پیامک، خواندن و پاسخ دادن به ایمیل هایش، جواب دادن به تلفن و ... بپردازد.
شاید بتوان گفت که معنایِ واقعیت مجازی را می توان از تعریفِ هر دو کلمه "واقعیت" و "مجازی" برداشت کرد. تعریف کوچکی از واقعیت چیزی است که ما به عنوان آدمی آن را تجربه می کنیم و مجازی نیز را می توان به طور خلاصه به قریب و نزدیک بودن به چیزی تعبیر کرد، پس واقعیت مجازی در واقع چیزی نزدیک به زندگی و واقعیت می توان تفسیر نمود.
سیری یک برنامه کاربردی برای سیستم عاملِ iOS اپل است که به عنوان یک دستیار شخصی و هدایتگر دانش (Knowledge Navigator) کار می کند. این برنامه از یک رابط کاربری که به زبان طبیعی کار می کند استفاده کرده تا بتواند به سوالات پاسخ داده، پیشنهاداتی ارائه داده، و انجام این کارها را به وسیله ارسال درخواست ها به یک مجموعه از خدمات وب صورت می گیرد. نرم افزار هم در نسخه اصلی و هم به عنوان یک برنامه کاربردی برای iOS، این برنامه با زبان فردی کاربر انطباق یافته و نتایجی منحصرِ به کاربر ارائه می دهد.
شاید شما هم از شنیدن خبرِ تبلیغاتِ یک شرکت ایرانی در یک بازیِ لیگ اسپانیا متعجب شدید، اما باید بدانید که این تبلیغات مجازی بوده و هیچ کدام از بازیکنان و تماشاچیان این تبلیغ را ندیدند! پس وقتِ آن رسیده است که با تکنولوژی تبلیغات مجازی آشنا شوید.
تبلیغات مجازی یا Virtual Advertising یک تکنولوژی دیجیتال برای وارد کردنِ تصاویر تبلیغات مجازی یه یک برنامه زنده و یا از پیش تهیه شده است که اغلب در مسابقات ورزشی از این تکنیک بهره می برند. این تکنیک اغلب به این دلیل استفاده می شود که به پخش کننده های تلویزیونی اجازه دهد که پانل های تبلیغاتی واقعی را (مثلاً همان تبلیغاتی که در زمین فوتبال به نمایش در می آید) توسط عکس هایی مجازی جایگزین کرده و تبلیغاتی که مربوط به ناحیه و محل سکونت خودشان است را پخش کنند (به طور مثال همین مسابقه فوتبالی که در ابتدا به آن اشاره شد، که تبلیغات واقعی با تبلیغاتِ مجازی جایگزین شده و ما آن تبلیغات را نظاره کردیم).
روبونات یک پروژه توسعه روباتیک انسان نما است که توسطِ آزمایشگاه ربات های ماهر و چالاک (Dexterous Robotics Labratory) در مرکزِ فضایی جانسونِ ناسا (JSC) در هوستون تگزاس انجام شده است. این ربات نسبت به ربات های فضانوردِ فعلی متفاوت می باشد به طوری که اکثرِ سیستم های روباتیکِ فضانوردِ فعلی، از قبیلِ بازوهای مکانیکی، جرثقیل و ماشین های اکتشافی ای که برای مناطق ثعب العبور ساخته شده اند، برای به حرکت در آوردنِ اشیاء بزرگ طراحی شده اند در حالی که وظایفی که از یک روبونات انتظار می رود به مهارت و چالاکیِ بیشتری احتیاج دارد.
4G یا نسل چهارم، خلاصه شده ی 4th Generation، نسل چهارم از تکنولوژی ارتباطات راه دور تلفن همراه است که بین نسل 3 و 5 قرار گرفته است. تکنولوژی نسل چهارم، علاوه بر انتقال صدا و سایر خدماتی که نسل سوم ارائه می دهد، دسترسی به اینترنت با پهنای باند زیاد را نیز به طور مثال از طریق ارتباط بی سیم با لپ تاپ، گوشی های هوشمند یا سایرِ ادواتِ همراه، فراهم می کند. از موارد استفاده این نسل از ارتباطات می توان به دسترسی به وب از طریق موبایل، IP تلفنی، سرویس های بازی، تلویزیون موبایلی با کیفیت بالا، ویدیو کنفرانس، تلویزیون سه بعدی و محاسبات ابری، اشاره کرد.
ماشین بدون سرنشین گوگل (Google Self-Driving Car) یکی از پروژه های گوگل می باشد که شامل تکنولوژیِ توسعه یافته ای برای ماشین های خود مختار، عمدتاً بر روی ماشین های الکتریکی، می باشد. نرم افزار تامین انرژی گوگل شوفرِ (راننده) گوگل (Google Chauffer) نامیده می شود. این نوشته در کنار هر ماشینی نوشته شده باشد مشخص می کند که آن ماشین، یک ماشین بدون سرنشین است.
در آپریلِ سال 2014 گوگل اذعان داشت که ماشین بدون سرنشینشان مسافتی حدودِ 700 هزار مایل (چیزی در حدودِ 1.1 میلیون کیلومتر!) را به صورتِ کاملاً خود مختار و بدونِ هیچ حادثه ای بپیماید.
ارتباط حوزه نزدیک یا NFC مجموعه ای از ایده ها و تکنولوژی هایی است که گوشی های هوشمند و سایر دستگاه های را قادر می سازد تا توسط لمس یکدیگر یا در مجاورت قرار دادن یکدیگر (به طور معمول فاصله 10 سانتی متر یا کمتر) ارتباط رادیویی ایجاد نمایند. NFC جایگزینی برای انتقال اطلاعات و فایلها بین دو دستگاه موبایل توسط بلوتوث است که برخلاف بلوتوث نیازی به صرف زمان برای جستجوی دستگاههای نزدیک ندارد و به سادگی و با نزدیک کردن دستگاه دوم قابل استفاده است. NFC از روش‌های افزایش امنیت نظیر الزام به تایید برقراری ارتباط توسط دستگاه دوم هم پشتیبانی می‌کند.
اینترنت اشیا (Internet of Things, IOT) شبکه ای از اشیاء فیزیکی یا "چیز"های تعبیه شده با قطعات الکترونیکی، نرم افزار، سنسورها و اتصالات است تا آن ها توسط تبادل اطلاعات با تولید کننده، اپراتور و یا دستگاه های دیگر قادر به ارائه ارزش و خدمات بیشتر باشند. هر چیز به تنهایی توسط سیستم تعبیه شده قادر به شناسایی است و همچنین می تواند با زیر ساختِ اینترنتِ موجود نیز تعامل داشته باشد. اینترنت اشیا مفهومی محاسباتی (computing) است برای توصیف آینده‌ای که در آن اشیای فیزیکی یکی پس از دیگری به اینترنت وصل می‌شوند و با اشیای دیگر در ارتباط قرار می‌گیرند. در این تکنولوژی به هر چیز یک شناسه (ID) منحصر به فرد و همچنین یک IP تعلق می گیرد که بتواند داده ها را برای پایگاه داده مشخص شده ارسال کند.
بزرگ داده یا داده های بزرگ یا big data اصطلاح گسترده ای برای مجموعه داده های (data sets) بسیار بزرگ و یا پیچیده ای است که برنامه های کاربردی پردازش داده سنتی برای آن ها مساعد نمی باشد. مقیاس بزرگ‌داده، به طور مداوم در حال رشد از محدودهٔ چند ۱۰ ترابایت به چندین پتابایت، در یک مجموعهٔ داده واحد است. شاید به جرات بتوان گفت که وقتی صحبت از بزرگ داده (big data) به میان می آید همه به اشتباه چند گیگابایت داده را نیز بزرگ داده (big data) فرض کنند، اما باید در اینجا به این نکته تاکید کرد که صحبت روی ترابایت و پتابایت و اگزابایت خواهد بود. البته ذکر این نکته نیز خالی از لطف نیست که با گذر زمان و با پیشرفتِ دانش و توان بشری در زمینه پردازش داده و اطلاعات، و همچنین با افزایش روز افزونِ داده و اطلاعات، تعریفِ بزرگ داده (big data) نیز تغییر می کند. شاید 20 سالِ قبل وقتی صحبت از گیگابایت به میان می آمد همه می گفتند که چه داده ی عظیمی! اما امروزه که صحبت از پتابایت و حتی اگزابایت (ده به توانِ 18 بایت!) به میان آمده است، مسلماً این ها به دوش کشنده اسمِ بزرگ داده (big data) خواهند بود.
