ماشین بدون سرنشین گوگل
ماشین بدون سرنشین گوگل (Google Self-Driving Car) یکی از پروژه های گوگل می باشد که شامل تکنولوژیِ توسعه یافته ای برای ماشین های خود مختار، عمدتاً بر روی ماشین های الکتریکی، می باشد. نرم افزار تامین انرژی گوگل شوفرِ (راننده) گوگل (Google Chauffer) نامیده می شود. این نوشته در کنار هر ماشینی نوشته شده باشد مشخص می کند که آن ماشین، یک ماشین بدون سرنشین است.
در آپریلِ سال 2014 گوگل اذعان داشت که ماشین بدون سرنشینشان مسافتی حدودِ 700 هزار مایل (چیزی در حدودِ 1.1 میلیون کیلومتر!) را به صورتِ کاملاً خود مختار و بدونِ هیچ حادثه ای بپیماید.
در نمونه های اولیه این ماشین فرمان و پدال نیز در نظر گرفته شده بود که در مواقعِ اضطراری بتوان ماشین را کنترل کرد، همچنین می توان به قابل انعطاف بودنِ شیشه جلوی این ماشین اشاره داشت تا در صورت بروزِ تصادف، کمترین آسیب به عابرین وارد شود، اما گوگل بعدِ از گذشت حدود 4 سال از تستِ این ماشین، در تاریخِ 28 ماه میِ سال 2014 دست به رونمایی از نمونه اولیه جدیدِ خود زد که در این نمونه دیگر خبری از پدال و فرمان نبود!
تکنولوژی به کار رفته در ماشین
در ماشین بدون سرنشین گوگل، چیزی نزدیک به 150 هزار دلار خرجِ تجهیزات آن شده است که 70 هزار دلارِ آن مربوط به سیستم LIDAR می باشد (LIDAR مخففِ عبارتِ LIght Detection And Ranging بوده تکنیکی قوی در سنجش از راه دور می باشد. تفاوتِ این سیستم (که گاهاً به آن رادارِ لیزری نیز می گویند) با رادار در این است که LIDAR طول موج های لیزری استفاده می کند اما در رادار طول موج های رادیویی به کار می رود). محدوده یابِ نصب شده در بالایِ ماشین، لیزرِ 64 پرتوی velodyne می باشد. این لیزر به ماشین اجازه می دهد که از محیط اطراف خود یک نقشه سه بعدی دقیق بسازد. سپس ماشین این نقشه را می گیرد و آن را با یک نقشه با وضوح بالا از دنیای واقعی ترکیب کرده و نوعی مدل داده دیگری تولید می کند که به آن اجازه می دهد تا خودش رانندگی کند. از ژوئن سال 2014، ماشین با یک نقشه با کیفیتِ بسیار بالا با دقت یک اینچ کار می کند به طوری که این قادر بود رنگِ چراغ چهارراه ها را هم در محدوده ای که انتظار می رفت ماشین ممکن است از آن استفاده کند، تشخیص دهد و علاوه بر کنترلی که بر روی سیستم وجود داشت، برخی محاسبات نیز از کامپیوترهای دور دست انجام می شد.
.
.
منبع: عصر تکنولوژی، Techera
